We gaan bijna iedere ochtend met de honden naar een fijne plek om te wennen. We moeten er met de auto on en zodra Ronald op zijn bestuurderszetel zit, gaat de muziek aan.  Hoe het komt weet ik niet, maar het altijd dezelfde muziek waar ik naar moet luisteren. Echt verschrikkelijk vind ik het inmiddels. Want naar mijn bescheiden mening hebben de CD-opvullers de tand des tijds werkelijk niet doorstaan.

Wat een gedreutel allemaal. En die stem van Axl Rose ben ik inmiddels ook alweer spuugzat.  Het is echt jaren tachtig crap, met stomme rijmelarijen als well, tell en Michelle. Morgen ga ik voorstellen dat we ergens anders naar gaan luisteren. Want ik ben de CD op de foto zo ongelooflijk zat. Zelfs Slash kan het niet oppeppen.

Ja, Ronald en ik hebben een andere muzieksmaak. Hij teistert mijn oren niet meer met krijsende vrouwen-blues en ik begrijp best dat mijn jazz plaatjes op zijn zenuwen werken. Maar wekenlang vrijwel iedere ochtend Guns ’n Roses is toch echt teveel van het goede. We houden allebei van Metallica, dus binnenkort maar eens voorstellen daar iets van te draaien.