Groot is mijn verzameling jazz CD’s niet. Maar ik luister dan ook meestal naar Spotify als ik zin heb in deze muziek. Dat doe ik als ik alleen in de kamer zit, want Ronald kan er absoluut niet tegen. Hij zegt dat hij er zenuwachtig van wordt. Tja, dat heb ik als ik naar zijn schreeuwende zangeressen moet luisteren. Daar krijg ik de kriebels van. Maar goed, ik heb een oortelefoontje en dan kan ik naar jazz luisteren terwijl hij naar een voetbalwedstrijd kijkt.

Mijn boekenverzameling moet slinken en dat gaat niet al te voorspoedig. Mijn CD-verzameling kan ook wat kleiner en gelukkig blijk ik een neefje te hebben dat dol is op jazz en allerlei crooners waar ik zelfs een tikje te jong voor ben. Maar het is alleen maar leuk, vind ik. Het heeft als voordeel dat ik een klein stapeltje bij Luuk kan dumpen. Moet hij nog wel even een CD-speler kopen, want dat heeft een 18-jarige niet. Die heeft een smartphone en Spotify.

Verder ken ik eigenlijk niemand die van jazz houdt. Jammer, want zo krijg ik nooit goede luistertips. Dus doe ik het al jaren met Chet Baker, Miles Davis, Eric Dolphy en Buster Williams. Cher Baker mag ik graag horen zingen- hij is mijn favoriet. Maar ook instrumentaal vind ik heerlijk om naar te luisteren. Lekker op de bank liggend en dan zie ik een fraaie loft voor me. Met gezellig licht en grote ramen zonder gordijnen.

Toen ik nog in Rotterdam woonde en Ronald nog niet kende, ging ik heel vaak met vrienden naar Dizzy, een beroemd jazz café dat zich op vijf minuten lopen van mijn woning bevond. Ach, daar heb ik geweldige optredens meegemaakt. Genietend van vele glaasjes jonge jenever zat ik daar een hele avond te luisteren. Dat waren nog eens tijden. Het café bestaat nog steeds en ik kan er gewoon met het openbaar vervoer heen. Toch maar eens doen.