Een salontafel vol dure boeken waarin men slechts af en toe een blik werpt, vind ik helemaal niks. Zogenaamde koffietafelboeken zijn aan mij dan ook niet besteed. Als ik ze koop gaan ze nadat ik ze van kaft tot kaft heb bekeken de boekenkast in. Op de slaapkamer, dus dan weet je wel dat ik ze niet waard ben. Daarom koop ik ze het liefst in kringloopwinkels.

Daar komt dit werkje over Mademoiselle Chanel ook vandaan. Heel veel zal ik er wel niet voor neergeteld hebben. Als ik destijds geluk had was er net nieuwe aanvoer en trof ik die ontzettend aardige mevrouw die een prijs van vijftig cent wel hoog genoeg vond voor tweedehands boeken. Mij was dit boek trouwens wel vijf euro waard hoor.

Onze tafel bij de bank ligt vol met afstandsbedieningen en nog meer spul dat wij denken nodig te hebben als we op de bank liggen. Nou ja, tegenwoordig zitten we, want met die honden is er voor papa en mama niet zoveel plaats meer. Op de tafel heb ik wel een stapel van een vriendin gekregen interieurbladen, mijn eReader, het boek dat ik lees en dit Chanelboek gelegd.

Want door dit fancy plaatjesboek bladeren is erg leuk. Inderdaad, deze lezer kijkt voornamelijk naar de foto’s. Want ik heb het een beetje gehad met biografieën. Volgens mij wordt er namelijk wat afgejokt. Dan lees ik net zo lief alleen maar wanneer iemand geboren is en wat de bekendste wapenfeiten zijn. Zeker als het gaat om Coco Chanel. Eigenlijk wil ik alleen maar mooie jurkjes en stijlvolle mantelpakjes zien. Daar staat het boek gelukkig vol mee.