Lezen&Luisteren: Me moeder

dav

Kinderboeken lezen vind ik soms een beetje tricky. Maar ook als ik iets lees dat niet direct een jeugdboek is en waarin de verteller het heeft over zijn of haar jeugd kom ik dingen tegen die ik wat moeilijk te verteren vind. Want ik kan me zo ergeren aan taalgebruik dat niet bij een kind past. Als een ik-figuur terugkijkt op vroeger moet het relaas niet gelardeerd worden met moeilijke woorden, vind ik.

Nou komt het heus wel voor dat een kind woorden kent die de gemiddelde leeftijdgenoot niet kent. Mika was vroeger erg onder de indruk van bioluminescent creatures en hij maakte ooit veel indruk op zijn juf door te vertellen dat hij supercalifragilisticexpialidocious een mooi woord vond. Helaas is zijn woordenschat niet explosief gegroeid sinds hij de basisschool verliet. Als hij ooit een boek over zijn jeugd schrijft zal je hem niet betrappen op het gebruik van woorden en uitdrukkingen die niet bij een kind passen.

Als een kind vertelt wil ik in mijn hoofd een kind horen praten. Dus hoop ik dat iemand die wat ouwelijk klinkt dat op andere vlakken ook is. Bijvoorbeeld als duidelijk wordt dat de opvoeders bang zijn hun kinderen toe te spreken in Jip en Janneke taal. Natuurlijk klapper ik niet met mijn oren als een vierjarige de namen van meer dinosaurussen kent dan ik. Het is ook prima als een ballerina in de dop strooit met ballettermen.

Laatst las ik een bundel met de vijf boeken over Polleke. Het meisje dat in het eerste boek elf is denkt en praat als een wat voorlijk kind. Misschien daarom kon ik mijn irritatie niet wegschuiven toen ze het steeds had over me moeder. Opeens besefte ik dat er verder geen taalfouten in de boeken te vinden waren. Geen gekkigheid met liggen en leggenhun hebben kwam er niet in voor en ik hoefde me niet te ergeren aan groter als. Misschien is dat laatste allang correct, want als veel mensen dezelfde fout maken wordt dat opeens goed gerekend.

Aan dat me moeder heb ik me groen en geel geërgerdAls zoiets in een kinderboek staat zouden de lezers kunnen gaan geloven dat het zo hoort. Want als het gedrukt staat…. Het gekke is dat het bezittelijk voornaamwoord mijn verder gewoon werd gebruikt. Zo zegt Polleke meermaals dat ze het fijn vindt als haar vader haar Mijn Polleke noemt. Is me moeder soms een moderne uitdrukking waar ik als oud wijf nog nooit van gehoord heb?

Overigens kan ik iedereen aanraden om de boeken over Polleke te lezen. Guus Kuijer heeft een schat van een kind bedacht en de andere personages vond ik ook geweldig. De liefde en warmte spatten van de bladzijden en deze omnibus zal ik dan ook bewaren voor de kleinkinderen. Als we alle rotzooi op de zolder eindelijk naar de stadswerf hebben gebracht ga ik de kinderboeken weer netjes op de planken zetten en daarna een en ander uitzoeker om te (her)lezen.

2 gedachten over “Lezen&Luisteren: Me moeder

  1. Linda

    Kan me voorstellen dat je dat irritert..je hoort idd een kind te horen, als je over een kind leest…

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Als je daar eenmaal op let is het soms moeilijk om van kinderboeken te genieten.

      Reageren

Laat een reactie achter op Pippi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *