Op een gegeven moment kwamen de cassettebandjes en dat bespaarde me een hoop gesjouw. Wij hadden thuis C90 bandjes, dus 45 minuten per kant. Daar pasten meestal twee LP’s op. Want die hadden we toen ook nog. Nu zijn ze weer terug, maar een tijdlang waren ze verdwenen. Cassettes waren fijn, maar onhandig omdat de tape weleens vastliep.

Dan moest je alles weer terugdraaien met een potlood. Die je dus altijd op zak moest hebben. En wat was ik destijds blij met mijn eerste walkman. Met dat ding kon ik op weg naar mijn werk lekker naar muziek luisteren. Maar wel met een heel gammele hfppfdtelefoon, want in-ears bestonden toen nog niet.

De eight track heb ik gemist, net als later de minidisc. Maar ik kocht gelijk de eerste generatie discman. Die sloeg toen nog heel irritant over als je wat stevig doorliep of luisterde als je op de fiets zat. Als ik met de leerlingen op werkweek ging, nam ik de discman mee en mijn koffer zat vol CD’s. Zonder doosjes- ze gingen in een mapje.

Heel even heb ik nog een MP3 speler gebruikt, maar dat was omdat ik er eentje van school kreeg om gesprekken op te nemen. Al snel had ik een iPod, verschillende zelfs. Het was veel werk om daar muziek op te zetten, maar uiteindelijk heb ik er nog eentje met duizenden nummers. Zonde dat de Classic niet meer gemaakt wordt en daarom ben ik er heel zuinig op.

Sinds 2006 is er Spotify. Dat heb ik opgezocht hoor. Want ik had werkelijk geen idee hoe lang het al bestaat. Nou, als er iets is dat gesjouw met muziekjes overbodig maakt, is het Spotify wel. Mika heeft een gezinsabonnement genomen en we spelen de muziek af op onze telefoons. Die niks wegen. Van deze uitvinding word ik heel gelukkig, want er is weinig dat er niet op staat.