Gisteravond werd er weer gevoetbald en dan zoek ik mijn heil elders. Nou bleef ik wel in die heerlijk verwarmde woonkamer, mar omdat ik geen zin had in geschreeuw en scheldkanonnades,pakte ik de iPad en een hoofdtelefoon. Eerst keek ik naar filmpjes met lekker harde muziek, toen het verdacht stil werd, vond ik een paar documentaires en interviews over en met Boy George.

Muziek uit de tachtiger jaren- ik kan er geen genoeg van krijgen. In een documentaire kwam de muziek uit die tijd aan bod. Heerlijk, allemaal bands die ik nog altijd niet vergeten was. Op een gegeven moment vertelde Boy George dat hij naar Birmingham ging en er verschenen beelden van UB40. Ach, die band was best hoed in de beginjaren. Dus vanochtend zocht ik ze op op Spotify.

Alleen het eerste album, Signing Off, heb ik beluisterd. Die heb ik trouwens ook in LP vorm in huis staan. Van het eerste nummer, Tyler, kreeg ik meteen weer de rillingen. Tyler is guilty, thr white judges said so. In het begin van de aren tachtig was er nog geen internet en pas nu kon ik opzoeken wat er destijds gebeurd was. Inmiddels weet ik dat Gary Tyler al een paar jaar op vrije voeten is.

Het was leuk om al die oude muziek weer eens te horen. En me t realiseren hoezeer ,zijn leven veranderd is met computers, zoekmachines en smartphones. En laten we vooral Spotify niet vergeten. Bijna alle muziek ik makkelijk te vinden. Mika heeft een gezinsabonnement, dus het kost me niets. De rest van de dag heb ik naar veertig jaar oude nummers geluisterd.