Nieuwe ballen

dav

De beste apporteerballen had ik zelf nooit ontdekt. Gelukkig ontmoet ik tijdens het wandelen met Dotje veel aardige mensen en eentje raadde me de bal op de foto’s aan. Hij nam er zelfs een tje voor me mee toen hij diezelfde week voor zijn eigen zes honden ging winkelen. Dot was superblij met haar nieuwe bal die ik dankzij het touwtje lekker ver weg kon werpen.

Het was in het begin wel wennen, want je moet het touw op het juiste moment loslaten. Anders vliegt ‘ie ergens heen waar je ‘m echt niet wil hebben. In de struiken, het water of op de drukke weg. Als je het eenmaal doorhebt, hoef je geen ballenbazooka meer aan te schaffen- dan kan je het wel met je eigen spierkracht af.

Toen ik nog met tennisballen gooide, voelde ik me vaak gefrustreerd. Dan dacht ik er over om me aan te melden bij de plaatselijke atletiekvereniging om lessen kogelslingeren te volgen. Inmiddels kan ik met de gele rubberen bal meters ver gooien en dat ik vooral voor Dotje erg leuk. Het maakt haar nog enthousiaster en ze schiet weg als ik gooi.

Sinds vorige week hebben we een aantal nieuwe ballen. Eentje is net zo groot als de vorige waarmee we nog geen twee maanden hebben gedaan. De vijf andere ballen zijn een slag kleiner, maat tennisbal. Dat schijnt haar beter te bevallen. Voorlopig hebben we dus genoeg ballen. Want ik wil nooit zonder zitten omdat we iedere dag met de bal spelen.

dav

We beginnen iedere dag met het gooien over een heg.  Dan staan wij aan de ene kant en dan komt de bal aan de andere kant terecht. Dan moet ik wel goed uitkijken of er niemand aankomt, want dan zou men zomaar van de sokken gerend worden door een op de bal gefixeerde hond. Wandelaars zouden kunnen schrikken terwijl Dotje natuurlijk alleen oog heeft voor haar bal.

Die bal komt altijd snel terug- soms rent ze dwars door de heg om gauw bij mij te kunnen zijn. Het loslaten gaat steeds beter. Haar prijzen als ze doet wat ik wil, doet echt wonderen. Nog steeds werp ik met een handschoen aan. Die dure zwarte leren is inmiddels versleten en nu ga ik op pad met een lelijke witte schildershandschoen die ik bij Wibra haalde. Natuurlijk ben ik niet vies van mijn kleine meisje, maar op het grasveld ligt helaas veel derrie.

dav

 

Soms duurt het even voordat ze de bal heeft gevonden. Af en toe weet ik zelf niet eens waar ‘ie terecht is gekomen. Dan moet Dotje gaan speuren en dat gaat haar goed af. Al loopt ze soms weleens langs de bal. Maar een andere Mechelaar die we vaak tegenkomen, heeft hetzelfde. Dus maak ik me er maar niet al te druk om. We genieten allebei van het apporteren en ik geloof dat ik voorgoed verpest ben- alleen kilometers maken aan de riem is hartstikke saai!

4 gedachten over “Nieuwe ballen

  1. Linda

    Heerlijk hoor, zo lekker rennen, is goed voor haar..hahaha is ook moeilijk om goed te gooien, want wanneer doe je dat normaal nou..fijn dat ze ervan geniet, van dat speuren..gaat Ronald ook nog wel eens mee,wandelen met haar, zoals toen met Blaze of doe je het altijd alleen?

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Inmiddels gaat het gooien me steeds beter af. Ik ben de enige die met Dotje op stap gaat. En dat bevalt me goed hoor.

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *