In dit park ben ik het afgelopen jaar maar twee keer geweest- eenmaal met Popje en een keertje met Apollo. Daarna niet meer en ik denk dat ik er ook nooit meer zal wandelen. Het doet me aan Dotje denken, want wij waren hier iedere ochtend te vinden. Dan gooide ik met haar bal of we deden een speurspelletje waarbij in de bal eens verstopte terwijl zij achter de heg moest wachten.
We kwamen er ook vaak dezelfde mensen met hun honden tegen. Misschien vonden ze Dotje in het begin een beetje eng, want ze was natuurlijk wel heel erg gericht op haar bal. Maar we kenden op den duur zo’n beetje iedereen en het was eigenlijk wel gezellig. Toen ik Dotje terug had gegeven kwam ik niet meer op die plek waar ik zoveel mooie herinneringen aan heb. En later hoorde ik van een kennis dat de vaste bezoekers van het park me misten.
Soms kom ik de parkwandelaars tegen als ik met Apollo wandel. Ze groeten me en er is eentje die Apollo heel vriendelijk gedag zegt. Apollo is niet echt dol op drukke honden die graag spelen. Zijn zusjes mogen alles met hem doen, maar een vreemde stuiterbal van een hond vindt hij niet zo geweldig. Dus ik heb ook geen reden meer om naar het park te gaan. Dotje en ik hebben er geweldige tijden meegemaakt en ik ben bang dat ik haar nog steeds uit mijn ooghoeken zal zien lopen als ik er weer ben.
Dat kan ik heel goed begrijpen….
Koester de mooie m i menten en fijne herinneringen….
Xoxo
Al die fijne herinneringen aan Dotje….. Ik zal het nooit vergeten.
xoxo
Hè bah, krijg er gewoon naar gevoel van, want t doet zeer…je kan er dan beter niet meer komen, want die wond zal er altijd blijven, hoe blij en gelukkig ook bent met je schatjes…voel het helemaal, heb ook plekken waar ik niet meer wil komen, omdat het me teveel aan Indy herinnerd 🙁
Jij weet precies hoe het voelt.
Blijft pijn doen om die plek te zien. Hoe blij je ook bent met je 3 honden kindjes. Koester het maar in je hart.
Ik kijk nog vaak naar foto’s en filmpjes van Dotje. Mooie herinneringen.