Meestal lopen we dezelfde routes omdat dat zo handig is met plassen en poepen. Door woonwijken loop ik dan ook liever niet.  Want daar is veel te weinig gras en ik vind het fijner als ik niets op hoef te ruimen. Het heeft zo zijn voordelen, het lopen van vaste routes. Maar het zorgt er ook voor dat ik niet altijd oplet als we wandelen. Je kijkt niet constant naar links en rechts omdat je toch wel weet wat daar te zien is.

Op bepaalde plekken kijk ik wel, want daar lopen vaak mensen naar wie ik zwaai. Meestal schrik ik als ik gegroet word of er een hond staat te blaffen naar mijn grote jongen. Nu de bosjes naast het voetpad  bij de metro verdwenen zijn let ik ook niet meer op of er onverlaten in verscholen zitten. Maar als het hard waait kijk ik wel steeds omhoog om te zien of er niets op onze hoofden dreigt te vallen.

Dat zal wel de reden zijn dat ik vanochtend pas zag dat links een stapel takken lag. Slachtoffers van meerdere stormen, denk ik. Nooit eerder gezien, maar dat komt vast omdat ik geen takkenverslindende Dotje meer heb. Of omdat ik blijkbaar de neiging heb naar rechts te kijken waardoor ik links niks zie. Beetje dom, want je moet goed opletten waar je loopt.